Το ταξίδι που λέγαμε...

Είναι άνοιξη! Απόβραδο.
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να
κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν
οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει
αρκετό νερό να ποτιστούν.
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το
τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες

"Σαν τα τρελά πουλιά"

-Το κατάλαβα παιδάκι μου, αλλά ο νους μου δε το χωρεί. Μπρε Άννα, πόσα χρόνια πάνε από τότες που τελευταία είχαμε πόλεμο;
-Εικοσιέξι χρόνια στρογγυλά, μανούλα μου.
-Τι λες μπρε παιδί μου, για πότε πέρασαν τα χρόνια!
-Τα χρόνια δεν πέρασαν, μάνα μου, τα χρόνια δεν περνούνε.
Απλώνει το χέρι της και της χαϊδεύει το ρυτιδωμένο μάγουλο, τα κάτασπρα μαλλιά.
-Τα χρόνια στέκουνται. Εμείς περνούμε.
     

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Αγαπούσε πάντοτε το ασυμβίβαστο που υπήρχε μεταξύ τους. Γιατι εκείνος ήταν δυνατός κι εκείνη αδύναμη. Και ακριβώς ο αδύναμος ήταν που έπρεπε να μάθει να είναι δυνατός και να φευγει όταν ο δυνατός ήταν πάρα πολυ αδύναμος για να μπορεί να πληγώσει τον αδύναμο.

Μέχρι το φάρο

«Ποιος θα τον κατακρίνει; Ποιος δε θ’ αναγαλλιάσει μυστικά όταν ο ήρωας βγάλει την πανοπλία και σταθεί στο παράθυρο να κοιτάξει τη γυναίκα και το γιο του, που πολύ μακρινοί στην αρχή, σιγά σιγά όλο και πλησιάζουν, μέχρι που χείλη και βιβλίο και κεφάλι βρίσκονται ολοκάθαρα μπροστά του, αν και είναι ακόμα υπέροχα και ξένα απ’ την ένταση της απομόνωσής του και απ’ την ερημιά των αιώνων και το χαμό των άστρων, κι αν τέλος βάζοντας την πίπα του στην τσέπη και σκύβοντας μπροστά της το μεγαλόπρεπο κεφάλι του – ποιος θα τον κατακρίνει αν προσκυνήσει την ομορφιά του κόσμου;»

Θαύμα του Ρόδου

"Δεχόμουν τα φτυσίματα μέσα στο διάπλατα ανοιγμένο στόμα μου που η κούραση δεν το άφηνε να ξανακλείσει. Ωστόσο, έφτανε ένα τίποτα για να μεταλλάξει το το απαίσιο αυτό παιχνίδι σε παιχνίδι ιπποτικό και, αντί για φτυσίματα, να σκεπαστώ με μια βροχή από τριαντάφυλλα."

"Ετσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα"

Η απόφαση του γάμου σας: προσέξετε να μην είναι μια κακή απόφαση! Αποφασίζετε πάρα πολύ γρήγορα έτσι επακολουθεί η διάλυση του γάμου σας!
Και καλύτερα η διάλυση του γάμου παρά η υποταγή στον γάμο, το ψέμα στον γάμο!- Ετσι μου μίλησε μια γυνάικα: "διάλυσα, βέβαια, τον γάμο μου, αλλά πρώτα διάλυσε ο γάμος- εμένα!
Οι κακοζευγαρωμένοι πάντα μου φαίνονταν σαν


"Το Πέμπτο βουνό"

¨Οταν βρισκόμαστε ψηλά, όλα τα βλέπουμε μικρά. Η δόξα και τα βάσανα μας, οι χαρές μας και οι λύπες δεν έχουν πια καμιά σημασία. όλα εκείνα που κερδίσαμε ή χάσαμε μένουν εκεί κάτω. Από την κορφή του βουνού μπορείς να καταλάβεις πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος και πόσο απέραντος είναι ο ορίζοντας.

" Να κινείς τα δικά σου νήματα"

...Ζύγισε όλες τις σχέσεις σου όχι σαν μόνιμες καταστάσεις, αλλά σαν συνεχώς αναθεωρούμενες αποφάσεις ανανέωσης αυτού που γίνεται μέχρι τώρα. Για την ακρίβεια ξέχασε τη λέξη σχέσεις. Αναγνώρισε ότι δεν μπορείς να ζήσεις με ένα πρόσωπο παρά μόνο στο παρόν και επειδή θέλεις αυτό το παρόν να είναι απολαυστικό θα φροντίσεις να γίνει.¨Ολες σου οι κουβέντες περί μονιμότητας μπορεί να σβήσουν σ ένα λεπτό, με το θάνατο του συντρόφου σου ή με την απόφαση του να μη συνεχίσει  μαζί σου. Γιατί όμως να στενοχωριέσαι επειδή δεν υπάρχει "ιδανική" μονιμότητα όταν μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένα τη συγκεκριμένη στιγμή.

Ομοιότητες

Τα pc μοιάζουν πολύ με τις γυναίκες: Το μήνυμα "bad command or file name" περιέχει τις ίδιες πληροφορίες με την δημοφιλέστατη γυναικεία απάντηση "αν δεν καταλαβαίνεις γιατί είμαι θυμωμένη μαζί σου, δεν πρόκειται να σου πω".

Με ένα γραμμάριο...

Προς όλες τις νοικοκυρές: Με ένα γραμμάριο Fairy πλένεις 100 πιάτα... Με ένα γραμμάριο κόκα πλένεις 100 πιάτα, σκουπίζεις, σφουγγαρίζεις, μαγειρεύεις, κουρεύεις το γκαζόν...