Θα ήταν ωραία αν μπορούσαμε να δούμε εκ των προτέρων τη ζωή
που πάμε να επιλέξουμε κι εκείνη που απαρνιόμαστε, σαν να ήταν δύο ταινίες στις
αίθουσες του ίδιου κινηματογράφου. Αλλά δεν είναι δυνατόν.
Δύο χρόνια πριν ήμουν φιλόλογος στο κλασικό Λύκειο της πόλης
μου, στο ίδιο όπου είχα φοιτήσει κι εγώ. Αρχικά αυτό με είχε ενθουσιάσει. Είχα
σκεφτεί ότι ήταν μια ευκαιρία να διορθώσω τα λάθη των καθηγητών μου. Δεν θα
έκανα ποτέ τους μαθητές μου να βαρεθούν, ούτε θα τους βασάνιζα. Θα τους
διασκέδαζα, θα τους προκαλούσα το ενδιαφέρον. Ήμουν εκεί για να διδάξω ό,τι είχα
μάθει. Και μόνο αυτό με έκανε ευτυχισμένη. Έπειτα, σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά,
γνώρισα τον Μικέλε.
Εκείνος δίδασκε ιστορία και φιλοσοφία. Ήταν ντροπαλός. Μια
φορά τον είδα, στο διάλειμμα, ενώ κατέβαινε τις σκάλες κοιτάζοντας τριγύρω σαν