Σε περιμένω...

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των

Αγάπη

"Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει... τρέχει... ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει. Να πεις "όχι" στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ' ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν' ανοίξει. Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο".

Αυτά να τα πείς αλλού

" Δες τα παιδιά, Βιργινία. Κοίτα και δες τα μάτια τους, περιέχουν τον αληθινό κόσμο. Διότι συλλαμβάνουν τη χάρη. Τα τυλίγει σαν σύννεφο, αν μισοκλείσεις τα βλέφαρα θα τη δεις, είναι ένα χρώμα γύρω τους, κοίτα και δες, κάθε παιδί έχει το χρώμα του, σαν νεφέλωμα, σε μερικά μπορείς να δεις ολόκληρο το ουράνιο τόξο. Αυτό είναι το φως του Θεού, Βιργινία, ουδέποτε χάνεται, όποιος το σέβεται, μαθαίνει να το ρουφάει, όποιος απιστεί

Με μια ανάσα

'Ετριζε η παλιά ξύλινη σκάλα καθώς ανέβαινε η γυναίκα που ήταν κόκκινη,
την σήκωσε στα χέρια του σαν να ήταν φτερό από παγόνι, την άφησε μαλακά δίπλα στο παράθυρο, είναι ψηλός κι ωραίος σαν τους παλιούς ανθρώπους τους ατρόμητους, λάμπει από ομορφιά, δεν έχει τίποτε περιττό το σφιχτό τους αγκάλιασμα,
ευωδιάζει ο τόπος έρωτα, ακόμη κι από αλήθεια, αναρωτιέσαι πως συνταιριάζει ο έρωτας με την αλήθεια, έχεις δίκαιο, όμως αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά είναι η αληθινή τους πρόθεση πως δεν έχουν άλλες προθέσεις πέραν του δοσίματος, πέραν της πληρότητας που υπάρχει όταν ο ένας είναι μέσα στον άλλο, έτσι τώρα η γυναίκα στέκεται στο παράθυρο και τα μακριά της μαλλιά αντανακλούν χρώματα της γης, τα μαλλιά της φτάνουν λίγο πρίν την αρχή της μέσης της, τα μάτια της έχουν κάτι από την θλίψη που έχουν τα μάτια μιας ελαφίνας χαμένης από το κοπάδι, αυτός σαν τα κοιτάζει χάνεται σε ένα