Ενδοχώρα...του Εμπειρίκου

Τό σπίτι βρίθει πό χαρά
Καθώς λαγήνι πλρες γάλακτος στόν λιο
να κορίτσι στό παράθυρο κρυφά
Δίνει τά στήθη της στά περιστέρια
Γιομάτα σφύζουν τά βυζιά
Καί στέκουν ρθιες ο ργες

Τά πιπίλιζουν τά πουλιά
Κι’ αφνης τό γάλα ξεχειλίζει

Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα

Μια κοπέλα κι ένα παλικάρι ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον τρελλά. Αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Οι αρραβωνιασμένοι αλλάζουν πάντα δώρα. Μα το παλικάρι ήταν φτωχό. Το μόνο βιος του ήταν ένα ρολόι που είχε κληρονομήσει απ'τον παππού του. Φέρνοντας στο νου τα όμορφα μαλλιά της αγαπημένης του, αποφάσισε να πουλήσει το ρολόι για να της χαρίσει μια υπέροχη ασημένια χτένα.
Μα κι η κοπέλα δεν είχε λεφτά να αγοράσει δώρο για τους αρραβώνες. Πήγε, λοιπόν, και βρήκε τον πιο μεγάλο έμπορο του τόπου και του πούλησε τα μαλλιά της. Με τα λεφτά που πήρε, αγόρασε μια χρυσή καδένα για το ρολόι του καλού της.
Όταν ειδώθηκαν, τη μέρα των αρραβώνων, εκείνη του έδωσε μια χρυσή καδένα για ένα πουλημένο ρολόι κι αυτός μια χτένα για μαλλιά που είχαν κοπεί.

Ασκητική

"Τι θα πει ευτυχία?Να ζεις όλες τις δυστυχίες.Τι θα πει φως?Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια.Είμαστε βυθισμένοι σ'ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.Ποιο είναι το χρέος μας?Ν' ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν'αναπνεύσουμε το υπερπόντιο τραγούδι.Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη..."

Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις

«Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, την κουλτούρα μας, τους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το «εμείς» και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού.

Δημιουργούμε επίσης

Σκισμένο ψαθάκι

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου . Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι ,
εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι ,μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει .
- Τι ΄ναι τούτα δω τα σκιάχτρα ? μου λέει . Δεν είναι για σένα η λούφα , κορίτσι μου . Πάλι πλαστογραφίες κάνεις ?Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό . Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί . Δεν πειράζει , λέω . Πάμε γι΄ άλλα . Όπως και να 'χει το πράμα , η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα . Όρτζα τα πανιά λοιπόν . Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η

Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη

Το μυαλό και η καρδιά είναι δύο αντίθετα πράγματα που σπάνια συμβιβάζονται μεταξύ τους. Όποιο και να διαλέξεις, θα πληρώσεις το αντίστοιχο τίμημα των πράξεων σου. Όμως, μια ευτυχισμένη καρδιά είναι χίλιες φορές προτιμότερη από μια ζωή πνιγμένη στην ανθρώπινη λογική .

Εκεί που ο Θεός έρχεται μόνο για να κλάψει

Ένα κορίτσι πέφτει σ'ένα πηγάδι. Ένα αγόρι περνά από εκεί, το βλέπει, πηδάει μες στο πηγάδι και σώζει το κορίτσι. Αυτό τον ευχαριστεί και τον ρωτά: Γιατί το έκανες αυτό; Το αγόρι λέει:Γιατί η ζωή μου δε θα'χε καμμιά αξία αν σ'έβλεπα να πεθαίνεις. Γιατί δεν υπάρχει καμμιά διαφορά ανάμεσα σε σένα και μένα. Γιατί κάθε φορά που πεθαίνει ένας από μας, πεθαίνουμε όλοι από λίγο .

Αυτά να τα πείς αλλού

" Δες τα παιδιά, Βιργινία. Κοίτα και δες τα μάτια τους, περιέχουν τον αληθινό κόσμο. Διότι συλλαμβάνουν τη χάρη. Τα τυλίγει σαν σύννεφο, αν μισοκλείσεις τα βλέφαρα θα τη δεις, είναι ένα χρώμα γύρω τους, κοίτα και δες, κάθε παιδί έχει το χρώμα του, σαν νεφέλωμα, σε μερικά μπορείς να δεις ολόκληρο το ουράνιο τόξο. Αυτό είναι το φως του Θεού, Βιργινία, ουδέποτε χάνεται, όποιος το σέβεται, μαθαίνει να το ρουφάει, όποιος απιστεί ξοδεύεται...Όμως, τα παιδιά βρίσκονται ακόμα στην ηλικία της φώτισης, τόποτα δεν ξεθωριάζει το χρώμα τους...Κοίτα! Δες τα μάτια αυτού του παιδιού! Πρόσεξε την ηδύτητα στην έκφρασή του. Ονειρεύεται, Βιργινία. Τα μωρά και τα παιδιά βλέπουν τα όνειρα του Θεού. Δες, ο μικρός έχει το χάρισμα, όλα τα παιδιά το έχουν, είναι το δώρο τους για την καινούργια ζωή... "

Από το Νησί...

Η Αλέξις είπε στη μητέρα της: «Οταν κάθισα και άκουσα τη Φωτεινή να περιγράφει την οικογένειά σου και το τι πέρασε, αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση ήταν το πόσο δυνατά αγαπούσε ο ένας τον άλλον. Και η αγάπη αυτή κράτησε στην αρρώστια και στην υγεία, στα πολλά και στα λίγα, μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος».

Μαγικό...